27 februari 2024… eindelijk is het zover! We gaan naar Noorwegen, de Lofoten om precies te zijn. Corona gooide de jaren ervoor roet in het eten maar nu is er geen reden meer om uit te stellen. En wat neem je mee? Het kan er koud zijn, dus thermo-ondergoed, sokken, warme trui, jas, handschoenen zelfs de laarzen zijn meegegaan, je weet maar nooit. En welke fotospullen? Stel dat de camera kapot gaat, dus de back-up camera gaat mee. De groothoeklens, de telelens, de stel-ik-heb-geen-zin-om-te-wisselen-lens…. Zucht. Extra tas er maar bij voor de handbagage. Tas inpakken… weer uitpakken… opnieuw ordenen en weer inpakken. Uiteindelijk moet dit het maar zijn, wat ik nu nog ben vergeten moet ik maar in Noorwegen kopen.
De reis verloopt voorspoedig en de huurauto staat in Evenes al voor ons klaar. Het is koud en het pad naar de huurauto is glad… het lijkt wel een ijsbaan! We glijden naar de auto en na een korte inspectie van vooral de binnenkant van de auto, gaan we richting Laukvik, waar ons thuis voor de komende 10 dagen is. Ons huis bestaat eigenlijk uit twee delen. Het ‘grote’ huis, waar ik slaap en dan een bijgebouw waar Watze naar is verbannen (gevalletje snurkproof vakantie). Het is echt een huis met alles erop en eraan waarbij de houtkachel en het magnifieke uitzicht er voor mij uitspringt. Met dat prachtige uitzicht worden we ’s ochtends wakker. Het heeft niet gesneeuwd en het ziet er ook niet naar uit dat dat het de komende tijd gaat doen maar er ligt gelukkig nog wel een klein laagje sneeuw,. De veranda en het trapje zijn spekglad en we glibberen dan ook elke ochtend naar beneden richting de auto.
De eerste dag komen we vooral bij van de reis en verkennen we het plaatsje en de omgeving. Laukvik heeft een supermarkt maar we gaan toch richting Svolvaer waar iets meer faciliteiten zijn en we ook hout voor de kachel kunnen scoren. Wat is het allemachtig mooi hier! Wel super toeristisch, daar komen we achter wanneer we een klein kerkje zien en deze willen fotograferen. Er komt een hele boze meneer naar ons toe en we moeten geld betalen voor het fotograferen van het kerkje… blijkbaar begeven we ons op particuliere grond. En ja, wanneer je om de haverklap toeristen op je grond hebt, dan kan ik me voorstellen dat je daar wel eens flauw van wordt.
De volgende ochtend word ik al vroeg wakker door gestommel achter ons huis. Denkende dat het Watze is die naar het toilet moet (die is nl. in mijn gedeelte van het huis), probeer ik weer te slapen. Het gestommel blijft echter doorgaan en een beetje geïrriteerd til ik het gordijn op om recht in de ogen van een eland te kijken. Als in een film laat ik het gordijn vallen om het even later weer op te tillen en ja hoor… hij staat er nog steeds! Ik heb niet eens de tegenwoordigheid van geest om mijn camera te pakken maar ik bel Watze en het enige wat ik kan uitbrengen is, er staat een moose in de tuin… er staat een f#cking moose in de tuin!! Uiteindelijk blijken er 3 elanden in de tuin te staan, moeders met twee tieners. Wat ontzettend gaaf! Dat zijn ook de enige elanden die we hebben gezien. We zijn nog op een wildlifesafari geweest maar de sperweruil wat net een week eerder vertrokken, de nationale vogel van Noorwegen, de waterspreeuw, was ook niet thuis, net zo min als de elanden… het enige wat we in de vier uur durende autorit hebben gezien waren zeearenden die boven de vuilnisbelt zweefden. Nou, die zeearenden hebben we later van heel dichtbij gezien: “Kijk Watze, er zit een zeearend op de lantaarnpaal”. De mooiste waarneming was wel die keer op de Vesterålen, waarbij een meeuw achter een zeearend aan zat.
De Lofoten zijn prachtig en ondanks dat er nauwelijks sneeuw lag hebben we er ontzettend van genoten en veel mooie foto’s kunnen maken. Het instagrammable beeld van de Lofoten, de rode huisjes van Hamnøy, vond ik eerlijk gezegd tegenvallen. Er is een brug vanaf waar je de foto kunt maken maar verder is er niets. That’s it. Misschien komt het omdat ik moe was en ik geen zin had in gehannes met statief of filters maar ik vond het niet zo bijzonder. Uiteraard hebben we wel een foto gemaakt maar daarna zijn we snel weer in de auto gestapt en over de enige doorgaande weg van de Lofoten (hebben we ook tig keer gereden) weer naar boven, naar het minder toeristische gedeelte gereden. Eén van de absolute hoogtepunten was het Noorderlicht. Wow… elke avond liet de aurora borealis zich zien waarbij we in het begin nog iets hadden van, is dit het? Ja! Op de rem en fotograferen maar waar op 3 maart echt geen twijfel meer mogelijk was. Met het blote oog zo duidelijk zichtbaar dansten de kleuren door de lucht… echt geweldig!! Wat kan de natuur toch adembenemend mooi zijn! Ook hebben we de Vesterålen, een eilandengroep ten noorden van Lofoten bezocht. Minstens zo mooi en veel minder toeristisch. Hier hebben we de zeearenden van heel dichtbij gezien, zagen we een sneeuwhoender en een poolhaas en de vele kilometers ongerepte natuur waren adembenemend mooi!!
En dan breekt de laatste dag al weer aan. Watze wilde uitslapen maar ik had zo’n ontzettende behoefte aan beweging dus ben ik met mijn rugzakje op naar de kust gelopen. Daar aangekomen had ik het gevoel dat ik niet alleen was en ja hoor… daar op de rots liep iets. Ik kijk nog eens goed…. een otter!!! Ik ben gaan zitten en heb wel een uur kunnen genieten… zo jammer dat ik daar nu pas achter kwam maar aan de andere kant, ik had ‘m ook helemaal niet kunnen zien 😉
De terugreis verloopt niet zo voorspoedig. Er is een grote internationale legeroefening gaande waardoor we te laat vertrekken en we in Kopenhagen onze vlucht missen. SAS heeft het echter goed geregeld en we vliegen uiteindelijk via Stockholm weer terug naar Amsterdam. En zo zit ook deze vakantie er weer op. Dat ik nog een keer terugga naar Noorwegen dat staat vast… wat een ontzettend prachtig land. Hier is nog ruimte en echte natuur.
Wat hebben we genoten en wat hebben we het ook weer gezellig gehad! Ben superbenieuwd waar we de volgende keer weer terecht zullen komen!