My happy place

Kennen jullie dat? Zo’n plek waar je je heel fijn voelt, ook wanneer alles even niet zo lekker gaat? Voor mij is dat de Punt van Reide. Ik was al een tijdje aan het fotograferen maar niet zo gedreven dat ik in de auto stapte en op zoek ging naar locaties. Tot mijn ouders mij vertelden dat er in de buurt van Termunten een stukje natuur is waar je van het voorjaar tot het najaar zeehonden kunt spotten vanachter een kijkwand. Dat moest ik zien! Ik weet niet meer of dit in de tijd was van voor de navigatiesystemen of dat ik gewoon zo eigenwijs was dat ik dacht, Termunten is niet zo groot, dat vind ik wel maar ik weet dat ik de eerste keer onverichter zake weer thuiskwam. Niet gevonden. De tweede keer had ik me beter voorbereid en ik was verkocht! 

We hebben het nu over de pré corona en ik denk zelfs pré Instagram tijd of in ieder geval was ik nog geen ‘grammer’ want in de begintijd kan ik mij niet herinneren dat ik ’s ochtends ooit iemand tegenkwam of het moesten de vogeltellers zijn die altijd retevroeg op de dijk stonden en soms meewarig hun hoofd schudden wanneer ik weer eens met mijn statief langs kwam rennen. Hoe vaak ik wel niet te laat ben geweest voor een zonsopgang (Indo trekje) maar het maakte nooit uit. Ik vond het heerlijk om gewoon op de dijk te zitten terwijl de schapen en lammetjes om me heen dartelden en zo naar de meest mooie zonsopgangen te kijken. Behalve de belachelijk mooie zonsopgangen vind je hier ook prachtige natuur… veel vogels (blauwborstje, lepelaar, de visarend was hier in 2020 en heel veel andere soorten maar daar moet ik me nog iets meer in verdiepen… de volgende keer de vogeltellers misschien niet voorbij rennen), hazen, reeën, vossen, zeehonden.

Daarnaast is de Punt van Reide voor mij de plek waar ik kom om stoom af te blazen, om troost te vinden, om na te kunnen denken of juist helemaal niet te denken of waar ik heen ga wanneer ik me zen voel of juist zen wil voelen. Dé plek voor mij om in het moment te zijn. Klinkt misschien ramischwami maar waar. Ik geniet van de vogelgeluiden, van de weersomstandigheden (hoewel ik er ooit een keer ben geweest dat het er zo koud was dat ik na 10 minuten bijna gillend het pad afrende richting auto), van de rust, van het alleen zijn. De afgelopen jaren ben ik niet zo vaak bij de Punt van Reide geweest dan de jaren daarvoor. Ik snap dat de natuur van iedereen is en zo’n daalders plekje zou iedereen moeten kunnen zien en kennen maar soms kunnen er ook gewoon te veel mensen zijn wat leidt tot een overvolle parkeerplaats en iedereen zijn auto maar lukraak parkeert, gillende kinderen bij de zeehondenwand, mondkapjes/papieren zakdoekjes die overal liggen. Ook is het, mede dankzij social media, een geliefde locatie geworden voor fotografen/grammers. In februari stonden we met ca. 10 man op een rijtje achter de dijk het ijs te fotograferen. Tja, voor mij was de sjeu er wel een beetje af. Dat geldt overigens ook voor andere socialmediawaardige locaties zoals bijvoorbeeld de Kiekkaaste bij Nieuw Statenzijl en Roegwold.

Gisteren was de voorspelling dat het glad zou zijn dus heb ik even getwijfeld, ga ik wel of niet? Een blik naar buiten en ik wist dat het weer een mooie zou worden dus snel alles bij elkaar gepakt en in de auto gestapt. En het was glad maar ik kon de auto na een slippertje gelukkig op de weg houden. Het pad richting de dijk was spekglad en al glibberend was ik net op tijd op de dijk om de zon wakker te zien worden. En maar twee andere mensen! En ik verbaas me er weer over hoe zoiets ‘kleins’ zo groots en mooi kan zijn. Wat er ook gebeurt. Deze plek is er. De zon komt op en gaat onder. En ik voel me blij en happy. Ik ben thuis.