17 mei 2018 is het zo ver… eindelijk naar IJsland! Het staat al zo lang op mijn lijstje maar nu gaat het dan toch eindelijk gebeuren. Samen met Watze (fotomaatje die ik in 2015 via Instagram heb ontmoet) vertrekken we aan het begin van de avond vanaf Schiphol naar Keflavik airport. Daar komen we – hoe passend – aan in de stromende regen. Na wat gedoe bij het ophalen van de huurauto (we hebben de auto via WOW airlines gereserveerd en daarbij ook de verzekering.. echter wil het autoverhuurbedrijf ook nog een borgsom van € 3.000 omdat we de verzekering niet rechtstreeks bij hen hebben afgesloten) gaan we eindelijk richting ons eerste gastenverblijf in een suburb van Reykjavik…voor zover je van een suburb kunt spreken. We hebben alle accommodatie van tevoren via Booking.com geregeld omdat we het zonde vinden om tijd te besteden aan het vinden van een goede slaapplek. Verbazingwekkend hoe goed we dit allemaal hebben geregeld…iedere keer ben ik aangenaam verrast als er inderdaad op onze naam een kamer/appartement is geboekt…en ook op de juiste datum 🙂
Wat zal ik zeggen over IJsland… ik heb er geen verwachtingen van. Eerlijk gezegd heb ik me nog nooit zo slecht voorbereid op een reis maar misschien is dat wel de reden waarom ik zo geniet. Vanaf het moment dat ik in het vliegtuig stap heb ik alles achter mij gelaten. Echt van dag tot dag…wat, van moment tot moment leven we. Geen planning voor de volgende dag. We weten alleen waar we slapen maar we laten ons verrassen door alles wat we onderweg tegenkomen. We rijden in twaalf dagen tijd in onze Dacia Duster ruim 4.000 kilometer. Het landschap verandert bijna elke tien minuten… bergen, watervallen, afgronden, zwarte stranden, kale vlakten, weilanden met IJslandse paarden, gletsjers…. kilometers rijden zonder iemand tegen te komen, de pure ruigheid… ’s Avonds om 23 uur wordt het een soort van schemer en om 3 uur komt de zon al weer op (slapen is dus wel een dingetje…). De IJslanders zijn authentieke mensen…nuchter… ze zullen niet zo snel uit zichzelf een gesprek aanknopen maar als je ze iets vraagt zijn ze te allen tijde bereid om informatie te geven of te helpen. Maar ook niet meer dan dat (vergelijkbaar met de Grunnegers op het platte land denk ik). Ik voel me in ieder geval thuis bij dit volk van weinig woorden.
We hebben best wel wat highlights gemist maar dat is een goede reden om weer terug te gaan, want dat staat als een paal boven water…dat ik nog een keer terugga. En wat hebben we een lol gehad (de carwash, wrong door, gravel roads 🙂 )… het is een topvakantie. Mijn persoonlijke hoogtepunten zijn: de papagaaiduikers bij Borgarfjörður Eystri, de aan de poten van de zeevogels trekkende zeehonden bij Vatnsnes, de tocht naar een fjord waar een wrak van een boot ligt (Mjóifjörður), het gletsjermeer Jökulsárlón, het vliegtuigwrak bij Vik, Stokksnes (Vatnajokull National Park) en de contacten die je met mensen over de hele wereld opdoet tijdens het reizen. De Amerikaanse Laura die alleen aan het reizen is en bij haar eerste IJslandse paard volledig in exstase raakt, de Duitser die zelf een camper heeft omgebouwd en verscheept en al zeven maanden aan het trekken is en die ons allerlei tips geeft, de Texelaar, die straks met zijn opleiding aan de Fotoacademie in Amsterdam begint… Het allermooiste is echter om weer dat gevoel van vrijheid te ervaren en dat alles mogelijk is!
“Life begins at the end of your comfortzone”.
© Copyright 2024 www.angeliqueboyerfotografie.com